De Dienst der Domeinen had tot taak om de forten te gelde te maken door nieuwe eigenaren te vinden. Voor een deel lukte dit door forten te verkopen aan gemeenten. Bij hoge uitzondering werden forten aan particulieren verkocht. Lagere overheden en natuurbeherende organisaties hadden de voorkeur. In 1963 waren 24 forten in beheer van Defensie, in 1992 waren dat er tien. In 2013 zijn dat er nog drie.

Omdat de Kringenwet de stedelijke en industriële bebouwing op afstand had weten te houden was er in een wijde cirkel rond Amsterdam en grenzend aan de uitbreidingen van Haarlem en de IJmond een groen, open gebied ontstaan dat de aandacht trok van natuurorganisaties en recreatiestichtingen. De eerste verkennende gesprekken over een nieuwe toekomst voor de Stelling vonden op initiatief van de Stichting Recreatie plaats op 30 november 1962 op het kantoor van de Provinciaal Planologische Dienst Noord-Holland in Haarlem. Woordvoerder van de Stichting Recreatie was Roel de Wit, de latere Commissaris van de Koningin in Noord-Holland. Het duurde nog zeker 25 jaar voordat de Stichting Recreatie haar doel had bereikt en een substantieel aantal forten in eigendom was van natuurbeheerders en recreatieschappen. Net als bij de bouw van de Stelling bleek de herbestemming van de verdedigingslinie toch vooral een zaak van lange adem.