Door: Steven Piek

ABCOUDE – Tussen Amsterdam en Utrecht in, vlakbij het dorpje Abcoude ligt het Fort bij Nigtevecht: Een terrein met een enorme betonnen kazerne uit 1903, een loods en een fortwachtershuisje waar Michael en Remke al jaren wonen en zelfs zijn getrouwd. Ik ging een middagje langs op dit bijzondere terrein.

Remke: “Dit is eigenlijk een eilandje, een stukje paradijs, een oase, een mini reservaat. Hier vind je fazanten, spechten, buizerds en vossen. Dieren die je een paar honderd meter verder niet meer tegenkomt.” (De twee laatstgenoemde dieren hebben de kippen opgevreten waardoor de nieuwe nu in een ren scharrelen) Het liefst zitten Michael en Remke op hun zelfgemaakte terrasje achter de fortwachterswoning. Hier hebben ze zicht op hun kippenren en pakken ze de meeste zon. Remke: “Maar op warme zomeravonden zitten we het liefst voor het fort, dan voel je de warmte van het fort in je rug terwijl je naar de ondergaande zon kijkt.”

Genieten voor onbepaalde tijd
Het echtpaar woont dan wel op het fort, maar heeft eigenlijk niet de functie van fortwachter omdat ze er anti-kraak wonen. Remke werkt met gehandicapte kinderen en Michael is tijdelijk journalist-af voor een sabbatical. Stichting Natuurmonumenten heeft zich acht jaar geleden ten doel gesteld om een ondernemer op het fort te huisvesten onder specifieke voorwaarden: een onderneming starten in het fort met een deugdelijk verdienmodel, er moet jaarlijks 70.000 euro huur betaald worden en de persoon moet investeren in de omgeving. Totdat iemand gevonden is die hieraan voldoet, zitten Michael en Remke nog wel onder de pannen. Michael: “Alle dagen zijn hier bijzonder, juist omdat we niet weten hoe lang we hier mogen blijven wonen. Op zich hebben we binnen in het fort niks te zoeken, maar er komen wel eens paragnosten langs die erin willen, of een vleermuisman. Omdat de officiële opzichter van ver moet komen verschaffen wij ze dan toegang.” In september organiseren de twee op eigen initiatief, jaarlijks een scholenproject. De groepen acht van de lokale basisscholen komen dan langs om opdrachten te doen en speurtochten te lopen.

Op de vraag hoe ze hier terechtgekomen is, antwoordt Remke: “Ik werd gebeld door de antikraak organisatie waar ik aangemeld stond. Ze zeiden dat ze een huis voor me hadden in Abcoude. Toen ik vervolgens een foto van dit terrein kreeg kon ik mijn ogen niet geloven. Één minpuntje: het was maar voor zes weken.” Toch heeft ze destijds ja gezegd. En gelukkig maar, want ze woont er nu al acht jaar, inmiddels samen met Michael.

Liefde op het eerste gezicht
Toen Michael vijf jaar geleden op het fort langskwam om een reportage te schrijven voor een motorblad, ontmoette hij uiteraard de al in het fortwachtershuis wonende Remke. De twee zagen elkaar direct zitten en Michael trok al gauw bij Remke in. Michael: “Ik heb nog een bescheiden optrekje in Amsterdam. We komen daar natuurlijk niet zo veel, maar houden het wel achter de hand voor het geval we hier plots wegmoeten. We kunnen hier volgens de voorwaarden namelijk binnen drie weken uitgezet worden. (gekscherend) Dat appartement in Amsterdam is ook handig als we daar heel erg dronken worden.”

‘Stiekem’ trouwen
Michael en Remke zijn ook getrouwd op het fort. Remke: “Ik wilde het in eerste instantie als verrassing houden door te doen alsof we gewoon onze jaarlijkse barbecue gaven. Alleen een van mijn vriendinnen zou eerst nog even naar een ander feest gaan voordat ze naar onze ‘barbecue’ zou komen. Toen moest ik het natuurlijk wel vertellen omdat ze anders de plechtigheid zou missen. Uiteindelijk wist bijna iedereen op voorhand wel dat het geen barbecue werd, maar het was alsnog een geweldig feest.”

Dat kan ik me natuurlijk wel voorstellen. Toch vraag ik me af of de twee het hier niet iets tè rustig en afgelegen vinden. Remke: “Nou in de zomer niet, dan krijg je hier fietsers en wandelaars. Michael: “Maar dat mag eigenlijk niet. Hierlangs loopt de liniedijk, dat is een officiële wandelroute. Veel van die wandelaars vliegen uit de bocht met hun wandeling en komen dan hier uit. Hetzelfde geldt voor de fietsers, zij komen dan van de weg aan de andere kant en rijden vaak zo langs het bordje met ‘verboden toegang’ dit terrein op.”

Het is wenselijk dat het voor iedereen het werelderfgoed toegankelijk is.  Michael en Remke vinden het dan ook terecht dat mensen ‘hun’ terrein opkomen om naar het fort te kijken mits ze zich respectvol opstellen. Het is nu afwachten tot er een bestemmingsplan is voor het fort. Tot die tijd genieten Michael en Remke elke dag weer met volle teugen van hun paradijsje.