Frans kwam in 1944 met zijn gezin naar de Kwakel, zij moesten evacueren vanwege de bombardementen op de Duitse stellingen aan de kust. Zij trokken met paard en wagen naar familie. Daar hoorde hij dat de fortwachterswoning vrij kwam. Hij is toestemming bij de domeinen gaan vragen om de woning te mogen betrekken. Maar al na twee weken nadat zij er woonden werd het fort door de Duisters in gebruik genomen als opslagplaats voor munitie en moesten zij de woning weer verlaten en teruggaan naar familie. Na de oorlog werd de woning in eerste instantie gebruikt door de Binnenlandse Strijdkrachten.
Uiteindelijk mocht het gezin weer terug in de woning. Frans werd benoemd tot onbezoldigd Rijksveldwachter en moest hiervoor een examen afleggen. De antwoorden mocht hij bij de hand houden dus dat stelde niet veel voor. Zo begon zijn loopbaan als fortwachter. Het was een prima baan maar het loon was karig en hij moest er altijd wel bij werken. Zo ging hij onder andere boeren helpen met melken, en werkte hij soms bij een kweker. Inmiddels had hij zelf op het fort ook wat vee en een grote moestuin. Officieel mocht hij natuurlijk niet uit werken gaan, daarom had hij een afspraak met zijn vrouw. Als ze een laken uit het raam hing, was er officieel bezoek en kwam hij snel naar huis. In het begin werd het fort gebruikt als opslagplaats voor houten vaten gevuld met buskruit, lege munitiekisten, en hulzen.
Zo nu en dan kwam er een officier en die gaf dan opdracht om de opgeslagen materialen te verhuizen van het ene lokaal naar een ander lokaal. Er werd dan door de officier ingeschat dat hij daar wel een week of drie mee bezig zou zijn. Maar Frans had een lopende band geregeld en klaarde de klus binnen 1 dag al en hield zo tijd over voor zijn andere werk.
In de jaren ’50/’60 kwamen er 3 keer op een dag KNIL soldaten op de fiets langs en die moesten alle forten controleren of de luiken en deuren wel op slot zaten. Dit werd dan afgetekend in een schoolschriftje.(bij slecht weer tekende Frans zelf,zodat de soldaten niet hoefden te komen)
Ook is er een periode geweest dat er op het buitenfort soldaten, die naar Nederlands Indië moesten, bivakkeerden. Zij kregen ter voorbereiding alleen maar rijst te eten en miste de Hollandse Pot en het snoep. Aan de kinderen van den Hoven werd dan geld gegeven door de soldaten en zij gingen dan bij de plaatselijke kruidenier stiekem chocolade voor ze halen.
De kinderen van den Hoven en veel van hun vrienden hebben op het fort een schitterende jeugd gehad. Er is geen mooier speelterrein denkbaar. Alles was mogelijk; zwemmen, vissen, schaatsen en roeien. Ook verjaardagen werden soms in een leeg lokaal op het fort gevierd.
Frans en zijn vrouw hebben na zijn pensionering nog tot 1979 in de fortwachterswoning gewoond.